29 April 2015

Kahwin???

Aku dengan Diana tengah buat kerja depan laptop dekat kafe bila Adam balik dari kelas untuk makan tengah hari.

Adam: Weyh Haziq, ingat tak waktu aku pergi wedding kakak saudara aku dekat johor hari tu?

Haziq: Minggu lepas? Ingat. Kenapa?

Adam: Aku ada terfikir pasal sesuatu tau. Tentang kahwin.

Diana: Kenapa Dam? Kau nak kahwin dah ke?

Haziq: Ha’ah. Takut pulak aku dengar bila kau cakap macam tu.

Adam: Tak ada laa sampai nak kahwin lagi.

Haziq: Dah tu?

Adam: Aku terfikir, apa maksud kahwin sebenarnya ekk?

Diana: Waa, romantik gitu pemikiran kau... haa Haziq! Cakap sikit?

Haziq: Aku pulak? Hmm, aku pon tak tau nak cakap camne. Kahwin ekk? Kahwin ni merupakan satu ikatan antara dua insan yang bukan muhrim, menjadikan diorang halal antara satu sama lain, dan mungkin memberi satu tanggungjawab lain kepada diorang?

Diana: Waa!! Begitu sekali kata orang yang pandai main bahasa...

Adam: Aku suka part last tu. Bab tanggungjawab. Ok, cuba korang berdua bayangkan. Korang bercouple sekarang, mungkin dua tiga tahun nanti korang akan berkahwin dengan pasangan korang, mungkin tujuh lapan tahun lagi, mungkin tiga bulan lagi. Korang tak rasa awkward ke time tu nanti?

Diana: Kenapa nak rasa awkward pulak? Dah kenal, tak ada laa nak rasa awkward. Lain laa kalau baru nak kenal lepas nikah.

Adam: tak ada laa. I mean, kau biasa tutup aurat dengan dia kan Diana. Lepas kahwin, kau dah tak ada nak sembunyi apa-apa dah.

Diana: Ke situ pulak pergi kau ni. Alaa, itu lepas kahwin pandai-pandai laa hilangkan awkward yang tu.

Adam: Yang tu tak apa lagi. Mungkin, MUNGKIN, perempuan tak rasa sangat tentang ni. Tapi apa aku nak cakap sebenarnya pasal tanggungjawab. Aku terpikir hari tu, bila kita kahwin kan Haziq, kita kena jaga anak orang tau.

Haziq: Yes... and then?

Adam: Itu laa apa aku nak cakap. Aku cuba bayangkan kehidupan awal perkahwinan. Sekarang kita belanja untuk diri kita, lepas kahwin kita kena tanggung isteri.

Haziq: Apa kau tak pernah belanja awek kau ke?

Adam: Memang laa pernah. Tapi bukannya setiap hari. Dan bukannya aku jumpa dia setiap minggu pon sampai aku nak belanja dia selalu.

Haziq: Alaa, nanti kan kau kerja. Jangan laa pikir melalut sangat.

Adam: Aku tau. Tapi... macam mana aku nak cakap ehh? Korang nak tau tak? Dulu waktu sekolah kan, aku selalu buat kira-kira kewangan waktu kita besar sampai nak kahwin?

Diana: What?!! Bagusnya kau ni... macam mana kau buat kira-kira tu?

Adam: Aku buat laa anggaran gaji aku, kemudia aku fikir berapa aku nak buat bayaran rumah, kereta, bil-bil, sampai laa aku nak kahwin.

Haziq: Haa!!! Ok laa tu, at least kau dah ada perancangan.

Adam: Tapi bila dah masuk U ni aku rasa kira-kira aku dulu macam bodoh sangat. Realiti hidup kan tak sama.

Diana: Alaa Dam, rilek laa. Aku sebagai perempuan ni, walaupon bukan awek kau tapi aku sendiri rasa kalau laa aku kahwin dengan kau, mesti kewangan masa depan selamat.

Adam: Senang je kau cakap. Sebab ko boleh mintak duit laki nanti. Dah tu kitorang yang lelaki ni? Dah laa susah payah cari duit, kena bagi nafkah pulak, lepas tu isteri mintak macam2.

Haziq: woah woah!!! Aku rasa perbincangan ni pergi jauh mengarut pulak nanti. Macam ni laa Dam, cuba cakap apa yang ada dalam otak kau sebenarnya? Aku dah satu sem duduk dengan kau, aku dapat rasa sangat ada benda yang mengganggu kau ni.

Adam: Sorry... macam ni. Waktu aku tengok perkahwinan kakak saudara aku hari tu, suddenly aku teringat kata2 sorang kawan aku. Dia pernah kata, dia taknak kahwin sebab bagi dia perkahwinan tu cuma perjanjian atas kertas je. And aku perhatikan lelaki kakak saudara aku tu, dia awkward sangat dengan kitorg. Dan reaksi dia buatkan aku teringat hubungan dengan awek aku. Aku pernah cakap dekat dia, aku rancang kahwin dalam tujuh tahun lagi. Kalau dia tak sanggup tunggu, ada orang masuk meminang dia dan dia suka, dia boleh aje nak kahwin. Aku taknak paksa dia tunggu aku. Dia pon cakap benda sama, andai aku berkenan dekat orang lain aku boleh jee kawin dengan orang yang aku suka tu...

Diana: Kejap! Kau tak suka ke dengan awek kau yang sekarang ni?

Adam: Suka...

Diana: Lepas tu kenapa kau nak lepaskan dia dekat orang lain pulak?

Adam: Itu laa kau... kau tak faham. Aku memang suka dia, tapi aku tak pernah lagi rasa nak kahwin dengan dia. Sebelum ni aku pernah rasa dengan crush aku, tapi itu Cuma crush je laa. Walaupun crush, aku still dapat bayangkan kalau aku kahwin dengan dia. Tapi dengan awek aku sekarang ni, aku taknak laa disebabkan perasaan sebelum ni tak kesampaian, so aku paksa nak cintakan dia. Aku tak suka perasaan tu.

Haziq: macam ni laa Dam, ini Cuma pendapat aku je. Tapi aku rasa, kita lelaki memang ambik benda ni slow and steady. Memandangkan kau tak kesah dia pergi dekat orang lain, walaupun aku rasa jauh dalam sudut hati kau tu kau taknak pon dia pergi dekat orang lain. dan dia pon tak kesah jugak kalau kau pergi cari orang lain, jadi aku rasa korang sebenarnya tak develop lagi perasaan korang tu. Macam kau tanam biji benih dalam tanah, korang Cuma tunggu hujan jee yang siram air dekat tanah tu. Korang tak siram setiap hari apatah lagi nak letak baja. Jadi aku taknak paksa korang siram biji benih tu. Korang boleh jee teroskan hubungan korang macam sedia ada. Sampai masa, perasaan nak kahwin dan nak pegang tanggungjawab sebagai suami tu akan muncul sendiri. Kalau tak, takkan laa pokok dekat hutan boleh tumbuh tinggi dan keluarkan buah-buah sedap?

Diana: Tak apa ke macam tu? Kesian laa kalau salah sorang dari diorang ni cari yang lain nanti

Haziq: Tak apa. Memang laa laki ni tak macam perempuan, nak-nak macam kau, senang sangat nak cari pengganti baru. Tapi aku rasa hubungan Adam dengan awek dia dah cukup sweet dah sekarang ni.

Adam: Hmm.. aku rasa ada betol jugak apa yang kau cakap tu.

Haziq: Jangan risau sangat laa Adam. Aku pon kadang2 ada terfikir macam tu. Tapi aku slow talk jee dengan awek aku.

Adam: ok, thanks Haziq! Nanti aku cuba try bercakap dengan dia banyak sikit.

Diana: eeiihhh!! Korang buat aku macam perempuan jahat jee tau!

Haziq: ahahah, mana ada. Dah2, sambung buat kerja tu.



***sambung lain citer


25 April 2015

Imaginasi

Adam: haa, kenapa pulak dengan cerita teater kau ni?

Haziq: well, aku tak tau nak mula dari mana.

Adam: haa, cerita dari mula jee. Kau kan biasa cerita penoh kalau bercakap ni.

Haziq: amboi...ni perli ke apa ni? Ahahah, ok. Ok . haritu kan aku Cuma ada kelas teater je. Lepas tu sebab budak teater rimba ada sekali, diorang ada laa buat casting bodoh2 nak tengok siapa yang boleh pegang watak.

Adam: casting pon ada yang bodoh2 ke?

Haziq: tak ada laa. Yang tu Cuma nak tengok personaliti yang kitorang bawakkan untuk watak tu boleh menjadi atau tak. Jadi nak jadikan ceritanya seorang alumni ni dia kata laa yang watak hero ni dia nak casting seorang pelajar ni jee. Tapi budak lain kalau nak try pon boleh laa.

Adam: so kau rasa tak puas hati dengan apa yang dia cakap tu?

Haziq: ehh tak. Bukan aku tak puas hati dengan apa dia cakap tu. Cuma aku pelik apa yang alumni ni nampak dekat budak ni. I mean, memang watak utama ni orang kampung. Dan budak ni pon ada gaya orang kampung. Tapi masalahnya cara budak ni bawakkan watak tu, tak sampai langsung. Dari watak berborak biasa, romantik apatah lagi nak gaduh.

Adam: amboi. Cakap macam dah pro jee. Kau dapat watak apa?

Haziq: tak ada lah nak kata aku pro. Aku dapat watak budak yang ada masalah otak. Kalau ikutkan, watak aku lagi susah walaupun watak sampingan. Tapi at least imaginasi, fantasi aku tinggi untuk olah intonasi suara aku. Yang kawan dapat watak utama ni, intonasi dia... hmm, entah laa. Plain ajee....

Adam: ohh, cakap pasal intonasi lagi laa ni?

Haziq: kalau cakap tentang teater, intonasi tu macam mana pon memang penting. Lain intonasi lain pulak maksud dia.

Adam: habis tu, apa masalah dengan budak ni?

Haziq: macam aku cakap tadi laa, fantasi dia kurang. Well, kitorang semua beginner. Bila alumni tunjuk contoh pon, kitorang semua macam terkejut, macam tak sangka boleh buat watak tu macam tu. Tapi yang dapat watak utama ni, susah betul nak latih dia.

Adam: alaa, nanti dah berlatih banyak kali ok laa tu. Sekarang masih sama atau takde peningkatan jugak?

Haziq: hmm, sekarang ni nampak laa ada peningkatan sikit dari waktu kitorang casting bodoh2 hari tu. Sebab sekarang pon dia dah dipilih jadi watak utama.

Adam: haa, ok laa tu. Nampak dah effort dia dah buahkan hasil. Takkan tak puas hati lagi?

Haziq: itu baru cerita dia. Yang heroin pon sama. Sampai babak romantik jee, alahai... macam cakap dengan member.

Adam: alaa, diorang tak pernah bercinta sesama diorang. Cuba kalau diorang bercinta, mesti jadi.

Haziq: sebab tu laa aku kata yang fantasi diorang tu kurang. Berapa banyak cerita melayu yang pernah tayang babak romantik, takkan tak boleh nak bayangkan? Sekali pun kau tak rasa watak dalam tu, kau mesti boleh bayangkan intonasi yang kita guna bila nak sweet2 dengan awek kan?

Adam: diorang tak pernah tengok cerita melayu?

Haziq: kejadah apa tak pernah tengok cerita melayu. Even cerita inggeris tu lagu sweet apa daripada cerita melayu. Cerita melayu ni babak dia babak malu2 nak jumpa jee.

Adam: takpe2. Korang berlatih jee, nanti sampai masa persembahan nanti aku tengok ehh. Kemudian aku komen. Kena bayar tak?

Haziq: mesti laa. Rm5.

Adam: amboi... baik aku tengok telefilem kat tv2, percuma jugak.

Haziq: alaa, dah tu nama pon nak kutip dana. Kena laa kenakan bayaran.

Adam: haa, ye laa. Yelaa. Dah, dah masuk zohor ni. Jom solat.

Haziq: jom.





***sambung lain citer...

Sambung Belajar...

Selepas aku balik KKM lepas cuti mid-sem, aku ajak Adam makan dekat kafe macam biasa.

Haziq: kau nak tau, hari tu waktu aku balik rumah, ada seorang junior aku whatsapp aku?

Adam: junior? Junior mana pulak ni?

Haziq: junior masa sekolah menengah dulu. Sebilik dengan aku time aku form 5.

Adam: lelaki ke... haa, kenapa dengan dia?

Haziq: dia bagitau aku dia dapat tawaran pergi jordan. Tapi mak dia tak bagi pergi. Kemudian ada laa dia tanya pasal matrik dengan diploma.

Adam: laa, kenapa pulak dia mak dia tak bagi perginya? Bukan senang dapat belajar luar negara.

Haziq: dan kau salah seorang daripada tu.

Adam: alaa, negara jiran jee. Selalu dah aku turun kawasan KL.

Haziq: ahahah... anyway, mak dia risau laa jugak. Lagi pun dia tu lembut sikit and aku pon kalau ikutkan risau jugak dengan dia. Bukannya apa, tapi dia tu tak open minded. Cakap sikit, tak boleh. Mintak buat tu, tak boleh. So aku cakap kat dia kalau dia nak belajar, dia kena ubah perangai dia. And aku bagi laa perbandingan kalau belajar dalam dan luar negara, beza belajar matrik dan diploma.

Adam: lepas tu, apa katanya?

Haziq: dia risau jugak nak pilih jordan. Kata dia, sebab isu IS. Aku kata benda tu tak jadi masalahlah. Bukannya dekat sangat pon universiti dia belajar dengan benda IS tu. Tapi dia risau jugak kata dia. So sekarang dia tak tau nak tunggu result UPU untuk diploma atau terima matrik.

Adam: pesimistik sangat pemikiran dia. Dia dah pilih dah ke?

Haziq: well, nak pilih tempat belajar pon bukan senang kan. Sebab asyik dengar cakap orang tempat tu bagus, tempat ni bagus. Realiti tak sama kan. Aku cakap kat dia, bukan tempat aku nak cakap uni tu bagus atau uni ni tak bagus. Sebab kita tak belajar tempat tu, so apa hak kita nak cakap uni atau satu2 kolej tu tak bagus, betul tak?

Adam: haa, betul laa tu. Aku dulu, tak ada laa ambik tau sangat pasal uni2 ni. Nak tanya orang pon malas. Aku nampak, aku rasa advertisment dia macam menarik jee aku pon apply.

Haziq: kan? Sama laa dengan aku. Aku dulu pon, judi jee pilihan aku. Sebab aku anggap, kalau aku tak jadikan kehidupan aku menarik dekat uni, nanti realiti dia memang tak best laa kan? Itu aku cakap kat dia. Pilihan kau belajar dekat mana tu satu perjudian. Sebab kita tak boleh nampak masa depan kita. Tapi kita boleh create benda-benda best untuk jadi memori. jadi tak laa kita menyesal biarpon kita belajar result tak bagus mana.

Adam: aisehh ayat kau... bukan main lagi apabila Haziq berbicara.

Haziq: tak ada laa. Tapi realiti dia memang macam tu kan. So aku pesan kat dia, kehidupan belajar dekat universiti ni memang tak sama dengan sekolah. Dekat U ni kita nak melangkah satu langkah ke depan sebelum masuk alam kerja. Jadi dia kena laa bukak minda, ubah perangai dia semua tu.

Adam: hmm, betul laa tu. Last2 sekali ada dia cakap dia pilih apa?

Haziq: tak ada. Tapi dia ada bagitau aku yang dia dah download borang nak ke jordan tu. Aku ucap alhamdulillah je laa. Aku pesan dekat dia, tak ada sesiapa pon yang boleh halang keputusan dia nak sambung belajar dekat mana. Even mak dia. Kalau dia nak betul nak belajar dekat jordan, cakap baik2 dengan mak dia dan yakinkan mak dia yang dia boleh buat.

Adam: a’ah. Kita ni, doakan aje lah yang terbaik buat dia kan. Ehh, citer lain tak ada ke?

Haziq: ada! Cerita pasal teater yang aku tengah berlatih sekarang.



***sambung lain citer...

08 April 2015

Tanggungjawab

Aku, Adam dan Diana tengah makan kat kafe. Adam berborak sambil menghadap telefon bimbit dia. Aku dengan Diana bergelak ketawa macam biasa sampailah...

Adam: untunglah orang tu pergi sabah kan.

Diana: huhh?!!

Adam: takde apa. Aku tgh tgk instagram and gambar kau dekat sabah tu tiba-tiba muncul, haziq.

Haziq: ohh, ingatkan apa lah tadi.

Diana: gambar yang mana ni? Nak tengok! Gambr aku ada tak?

Adam: takde... Gambar ni haa.



Diana: ohh, yg ni. Aktiviti yg kena suruh dapat like bebanyak ni. Ingatkan gambar yang mana.

Adam: huhh? Aktiviti dapat like paling banyak? Dah takde aktiviti lain dia nak suruh buat?

Haziq: entah. Dah dia suruh, kitorang buat je laa.

Diana: ehh, ni kira ok tau. Daripada program aku pergi anak angkat selangor haritu, tak best langsung.

Haziq: kenapa? Bukan kata objektif program tercapai ke kata kelab kau? Apa yg tak best nya?

Diana: objektif jadi sukarelawan, membantu masyarakat memang laa tercapai. 
Bertanggungjawab sangat kitorang waktu tu. Tengah hari pukul dua belas mengangkat khemah dengan tiang2 waktu cuaca panas. Mana tak tercapainya. Tapi perkataan anak angkat tu yang gagalnya. Baik tak payah buat anak angkat kalau setiap masa ada aktiviti sampai takde masa dengan family angkat.

Adam: alaa, program first time. Relax laa. Kelab tu pon baru tubuh kan.

Diana: ya laa. Tapi still aku rasa program ni tak se-best program dekat sabah.

Haziq: aku tak tau laa nak cakap apa since aku tak pergi program anak angkat selangor tu. Tapi program kat sabah tu pon banyak benda kena baiki walaupon banyak penambahbaikan daripada tahun sebelum2 ni, bak kata KP kita tu.

Adam: ohh, pasal yang kau cerita hari itu ke?

Haziq: ha'ah laa.

Diana: kenapa2? Apa yang aku tak tau ni? Bagitau laa.

Haziq: takde laa. KP dengan TKP I dia tu, dengan geng dia dua tiga orang lagi tu. Arahan entah serupa apa jee. Lepas tu mentang2 kawan kita tu jadi TKP II, waktu nak naik bas dengan flight, lepas tanggungjawab bodoh je.

Diana: ehh?? Ok je haritu programnya. Apa yg lepas tanggungjawabnya?

Haziq: program tu alhamdulillah laa berjalan lancar. Camni... Kan aku dengan Saleh naik bas yang naik flight MAS. Kau dengan yg lain naik bas yang ambik flight airAsia dengan malindo. And Saleh mengurus bahagian sekolah waktu kat sabah tu. Ingat tak?

Diana: ahaa, aku ingat. Kenapa?

Haziq: by the time kita nak turun dari BTN ke kampung tu, aku tak diberitau pon kita nak lawat mana2. Tapi baru keluar kawasan BTN, pemandu bas berhenti. Waktu tu bas kedua tak gerak lagi. Aku ingat dia nak tunggu bas satu lagi. Tapi tiba2 dia tanya "taknak keluar ke?". Aku pon terkejut laa. Aku tanya saleh, ingat dia tau laa sebab dia tkp II. Tapi dia pon tak tau. Terpaksa pulak aku call TKP I tanya apa nak buat. Tu kes satu, tak kira dekat tamparuli dengan KK lagi. Kalau dia tak bagitau aku, aku boleh terima sebab jawatan aku kecik je. Tapi kalau saleh pon tak tau selaku TKP II, susah laa. Nak bagi tanggungjawab, tapi tak bagitau nak kena buat apa.

Diana: ohh... Macam tu kee. Alaa, dalam bas je kan?

Adam: dalam bas pon, kalau pemandu tu marah sebab kau mintak dia bawak tapi kau tak tau nak ke mana, mesti kau rasa bengang sebab kau tak diberitahu apa2 kan?

Diana: aikk, ni siapa yg pergi sabah ni? Ahhaha...

Adam: takde laa. Kalau aku duduk situ dekat tempat haziq pon aku bengang.

Haziq: kan? Kita ingat pemandu bas tu tau. Tapi dia tanya kita. Saleh sebagai TKP II pon tak diberitahu apa. Patutnya KP dengan TKP II tu bagitau laa, nak ke mana dan ke mana. Kalau dia RASA kita tau pon, dia patut ada tanggungjawab nak ingatkan balik.

Diana: owhh... betul jugak tu. So itu je laa kisahnya?

Haziq: ada lagi. Kan sampai kat kampung baru diberitahu yang aktiviti kita dengan pelajar sekolah cuma boleh dibuat sampai tengah hari? So saleh terpaksa laa buat jadual baru untuk aktiviti2 tu dan kita pon dah beli dan bawak barang dari sini. Aku tgk ok je jadual yang saleh buat. Tapi time hari kita pergi sekolah tu, dengan orang2 atasan kita ni pon lambat, boleh pulak suruh geng kau budak sabah tu beli barang lain nak buat aktiviti lain. Kata diorang aktiviti kita makan masa laa, apa laa. aku rasa macam, "kau dah lantik Saleh jadi ketua untuk aktiviti bahagian sekolah. Kemudian mintak dia tukar jadual dengan aktiviti bagai. Last2 sekali kau buat aktiviti yang kau baru terpikir dan kena beli barang baru pulak. Sedangkan barang yang kita dah beli tu, terbiar macam tu aje. Ada guna sikit jee. Saleh tu, jadi macam orang bodoh pulak penat2 bangun awal pagi sebab nak tukar jadual semua. Last2 tak ikut perancangan dia.

Diana: hmm... Berat jugak ni. Takpe laa, janji alhamdulillah semuanya berjalan lancar. 
Dah2, tak payah nak pikir sangat. Tahun depan kita buat lagi gempak ok?

Haziq: insya-ALLAH. Kita tak janji laa boleh buat 100% perfect. Tapi bila kita dah bahagikan tanggungjawab tu, dan orang tu dah buat dengan baik, kita hargailah. Jangan jadikan orang tu macam tak pernah buat apa2.

Adam: betul! Takpe, tahun depan aku ikut. Siapa2 tak buat kerja, aku bantai dia. Ahahah!!!

Diana: banyak lah kau. Dah2, aku nak basuh tangan ni.

Kami bertiga sambung berborak tentang hal lain pulak selepas tu.



***Sambung lain citer...

Gaya Baru

Aku tgh buat kerja di hadapan laptop dekatbkafe sampai lah satu suara sergah aku dari belakang

Farid: WARGHH!!!

Haziq: ngek laa kau ni. Tak nampak ke aku tgh buat kerja ni?

Farid: alololo, jangan laa marah. Aku tgk dari belakang rambut ko cantik sangat, sampai buatkan aku rasa nak tegur.

Haziq: hahh? Kenapa? Teruk sangat ke rambut aku kat belakang?

Farid: takde laa. Lurus semacam jee aku tgk. Ahahah...

Haziq: isyy kau ni. Ingatkan apa laa tadi.

Farid: Haziq, kau tak teringin nak botak ke? Tak rimas ke rambut panjang?

Haziq: aku pernah laa botak. Sekali jee.

Farid: mana? Ada gambar? Nak tengok.

Haziq: hishh kau ni. Time kat kafe laa kau nak tgk. Jap, aku cari dalam laptop ni... Hmm... Haa, ni dia.

Farid: pfftt... Bwaahahhah!!!!! Kelakar gile kau botak!!! Dah laa tangkap gambar macam tu lagi.

Haziq: bengong laa kau ni! Ketawa laa slow sikit! Orang pandang tu, buat malu aku jee.

Farid: tapi sumpah kelakar kot! Tak sangka aku akan tgk orang macam kau botak. Nasib baik laa kau tak masuk U macam UPNM ke.. Atau masuk palapes ke... Kalau tak mesti untung dah aku dapat kawan macam kau, ahahhaah....

Haziq: tak ada makna. Tapi aku pernah je dapat tawaran temuduga ke UPNM, tapi gagal. Ya laa, dah peraturan dia pon kalau boleh taknak laa orang yg rabun kuat macam aku. And aku pon tak suka PERATURAN rambut pendek tu. So aku agak bersyukur jugak laa bila aku gagal temuduga haritu.

Farid: seriously?!! Aku tak sangka orang macam kau pon boleh apply UPNM.

Haziq: tbh, aku tak ingat pon aku apply sana. Tapi dah dapat temuduga, aku pergi jee laa.

Farid: laa, yeke? Tapi kan haziq, kau tak serabut ke rambut panjang? Nak kena jaga bagai. Then dengan cuaca panas lagi.

Haziq: tak laa. Mungkin sebab dari kecik aku didedahkan dgn stail rambut panjang yg memang stailo gila, so aku pon tertarik sangat dengan rambut macam tu. Kau ingat tak, kecik2 dulu kan ada citer kamen rider jepun and pelakon2 dia semuanya rambut panjang. Walaupon skang ni aku masih tak dapat gayakan sepenuhnya, but still aku cuba sikit2.

Farid: dah tu waktu kecik dulu kau rambut panjang jugak waktu sekolah?

Haziq: ha'ah. Tapi aku bijak sikit. Aku buat gaya rambut ombak kecik2 dulu, so takde orang perasan rambut aku panjang. Sekarang ni rasa menyesal pulak buat rambut macam tu waktu kecik sebab sekarang ni kalau tak rebonding, rambut aku mudah2 terbentuk macam gaya ombak tu. Anyway, teringat pulak satu citer kelakar waktu aku sekolah rendah dulu.

Farid: cerita? Cerita apa? Ceritalah...

Haziq: benda ni berlaku waktu hujung tahun kita darjah enam. Ada seorang budak nakal ni, dia tunjuk kat aku yang rambut dia lebih daripada kening kononnya nak kata yg dia boleh lawan pengawas. Aku pengawas dulu. Aku ketawa je kat dia then kemudian aku tarik rambut aku yang panjang dia sampai hidung. Terus dia terkejut and kata aku dah langgar peraturan sekolah. Aku kata dah hujung tahun dah pon. And rambut aku sentiasa kemas. Tak macam dia, berserabai. Dia bengang jee.

Farid: hehe, jahat jugak kau dulu ekk?? Yang gambar kau botak tu kenapa? Peraturan sekolah ke?

Haziq: ehh tak laa. Tu kawan aku mintak aku botak. Time tu dah form 5 dah pon. Kan aku cakap, yg aku memang suka rambut panjang dari kecik. So sejak form 2 kawan2 aku suroh aku botak, walaupon sekali. Waktu form 4, geng2 aku ada buat pakatan botak. Walaupon tak semua join, tapi diorang paksa aku botak. So aku kata laa, aku akan botak time form five.

Farid: kenapa mesti form 5? Dah alang2 diorang buat pakatan tu, join laa sekali.

Haziq: kau tak tau. Aku ni, memerlukan semangat yang mendalam nak botakkan kepala. And aku tak bersedia lagi form 4 tu, so aku janji laa nak buat form 5.

Farid: lepas kau botak tu, diorang kata apa?

Haziq: sebelom tu, ada cerita lagi kelakar time aku nak potong botak. Dulu aku selalu pergi dekat salon auntie yg dekat dengan rumah aku. Dari kecik aku dengan family aku pergi salon dia. Tapi time aku nak potong botak, tiga kali dia tanya aku, "betul ke awak nak potong botak?". Mula2 dia tanya, aku jawab ya jee. By the time dia nak potong, aku mula ragu2 tapi aku jawab ya jugak. Bila dia dah potong separuh, dia tanya lagi betul ke aku nak potong botak. Waktu tu aku macam nak mengalah jee rasa. Tapi aku kuatkan hati jugak kata nak potong botak. Hujung tahun form 4 waktu tu.

Farid: ya laa. Potong kat salon, tapi potong botak. Memang laa dia tanya.

Haziq: ehh tak. Sebelom ni mana pernah potong botak. And bila masuk sekolah menengah aku selalu mintak simpan panjang. Sebab tu dia pelik.

Farid: ohh... Lepas masuk sekolah, kawan kau kata apa?

Haziq: aku masuk sekolah diorang terkejut laa. Berapa minggu diorang duduk gelak jee dekat aku time aku botak. Even cikgu2 pon terkejut. Tapi paling aku tak boleh tahan bila cikgu disiplin nak buat peraturan siapa2 yang tak ikut peraturan sedia ada nak2 dari segi kekemasan pakaian, cikgu nak botakkan kepala pelajar2 tu. Betapa pengaruhnya aku sampai bila aku botak cikgu pon terpikir nak buat peraturan baru. Ahahahha!!!

Farid: hehh, pengaruh laa sangat. Itu perli namanya.

Haziq: tak kesah laa perli pon. At least cikgu pon kenal aku sebab rambut aku, abis cerita.

Farid: dah abis cerita, aku pon nak balik bilik nak mandi. Panas rasa dari tadi ni.

Haziq: hah, baguslah tu. Aku pon nak sambung buat kerja aku. Kacau jee kau ni, aku nak buat kerja pon tak senang.

Farid: ok laa, ok laa. Aku nak pergi laa ni. Assalamualaikum.

Haziq: waalaikumussalam.

Aku pon sambung buat kerja aku setelah Farid pergi.



***Sambung lain citer...

01 April 2015

Bahasa Kita

Aku, Adam dan Ahmad khusyuk menghadap telefon masing-masing sampailah aku mula berkata-kata.

Haziq: aku tak suka betullah orang yang banyak komen kat facebook, twitter bagai ni. Maksud aku, ada hal tak elok jee mula sebar kat facebook. Bahasa yang elok takpe jugak. Ini tidak, kesat dan mencucuk-cucuk perasaan

Adam: keyboard warrior, biasa lah. Macam lah kau tak pernah post kat facebook benda-benda macam tu.

Haziq: memang aku ada buat teguran kat facebook bagai. Tapi bahasa aku, aku jaga. Kita orang melayu, adat kita untuk setiap ayat kita.

Farid: contoh kau tapis ayat kau?

Haziq: contoh? Hmm, instead of tulis something like “kenapa semua bodoh sangat tak boleh nak pikir?”, aku akan tulis “ALLAH dah beri kita akal untuk kita fikir”.

Adam: macam tak bertapis pon. Sama jee bunyi sindiran dia.

Haziq: at least apa yang aku tulis tu tak laa menyakitkan hati orang sangat. Dia mungkin terasa, tapi terasa yang dia rasa tu akan buatkan dia fikir positif. Kalau kau tulis “semua bodoh tak boleh nak pikir”, kau hanya tanamkan benih benci je dekat orang lain dan perasaan terasa yang kau rasa tu akan buatkan kau fikir serong daripada pemikiran positif yang sebenar.

Adam: dah tu macam mana kalau orang yang baca tu dalam keadaan marah? Mungkin dia akan baca “ALLAH dah BERI akal untuk kita pikir!!!”.

Farid: haa, betul jugak tu. Ada point jugak apa yang kau cakap tu Adam.

Haziq: sebab tu laa, kita patut kurangkan tulis sesuatu yang akan timbulkan kontroversi ni. Payahnya kita orang malaysia, orang melayu terutamanya ialah bahasa kita. Bahasa kita ni banyak sangat intonasi dia. Tapi itu jugak yang jadikan bahasa kita istimewa. Setiap intonasi ada maksud tersendiri. Bahasa inggeris tak macam kita. Kalau kita ikut cara cakap orang amerika atau british, intonasi diorang tak sebanyak kita. Kadang-kadang macam tak ada intonasi langsung. Straight jee cakap. Aku tak pasti dengan bahasa lain. Tapi macam bahasa cina, jepun, korea semua tu susah dia terletak pada huruf suku kata diorang. Bahasa kita ni pulak banyak main dengan intonasi.

Farid: tu dia kata-kata dari pendebat kkm. kau ni... ambik bisnes. Apsal tak ambik pengajian bahasa jee sebelom ni? Mascom ke?

Haziq: sebab tak minat nak belajar benda tu kot... atau sebab aku tak pernah didedahkan dengan kursus macam tu. Aku minat dalam bahasa ni pon, sebab debat laa. Sebab kitorang kena kesan setiap salah guna kata diorang and intonasi yang diorang guna tu akan menyebabkan isi diorang tak sampai.

Adam: tadi kata tak minat bahasa, lepas tu kata minat pulak. Sekarang siapa yang salah guna bahasa ni?

Haziq: aku minat bila nak bercakap pasal bahasa ni. Minat nak berdebat pasal benda ni. Tapi aku tak minat nak BELAJAR dalam bidang bahasa. Kau dengar betul sikit.

Adam: ye laa. Aku jugak yang salah.

Haziq: MEMANG! Ahahah... lagi satu, bahasa melayu ni kalau korang perasan, setiap perkataan mendalam maksud dia.

Farid: mendalam? maksud kau?

Haziq: contohnya, aku suka cakap ‘sorry’ daripada mintak maaf. Bagi aku, aku tak pasti pendapat orang lain. Tapi bagi aku, taraf ‘sorry’ tu lagi rendah daripada kau cakap ‘mintak maaf’. Maksud aku, kalau kau cakap ‘sorry’, kau takde laa mintak maaf dengan betul-betul ikhlas. Ibarat kau jalan dekat bandar, then terlanggar seorang yang lalu sebelah kau. Kau cakap “sorry”, sebab kau bukan sengaja tapi at the same time kau cakap tu, kau berlalu pergi je. Nampak macam kau tak ikhlas kan?

Farid: dah tu kau cakap mintak maaf waktu bila?

Haziq: contohnya kalau kau tau assignment kau kena hantar esok. Tapi kau rasa malas sangat nak buat. Esoknya, sama ada kau datang kelas atau kau hantar surat sakit, kau akan cakap “mintak maaf kerana tak dapat hantar assignment yang diminta atas sebab-sebab tertentu”. Macam tu laa.

Adam: hehh, apa punya contoh yang kau bagi ni?

Haziq: dah nama pon contoh kan. And ini pandangan aku je. Aku tak pasti kalau belajar pengajian bahasa memang macam tu atau tidak. tapi still, korang paham maksud aku jugak kan?

Adam: paham laa kot... sikit.

Farid: contoh lain yang kau boleh bagi dekat kitorang?

Haziq: contoh lain? Nak contoh lain ke?

Farid: kalau ada bagi laa. Kalau takde takpe.

Haziq: hmm, kejap ehh.. hmm... haa!! Cinta!!! Korang kan biasa dengar aku sebut “Adam, I love you!” atau “you know that I love you”, kan?

Adam: err... ha’ah. Nak muntah aku dengar nya.

Haziq: ahahah, tu sebab aku rasa perkataan ‘love’ tu darjat dia lagi rendah dari ‘cinta’ atau ‘sayang’. Sebab tu aku tak rasa apa-apa bila aku cakap ‘I love you’

Farid: kau tak rasa kompleks ke bila kau letak diri kau macam tu? Nak bercakap pon kena pilih perkataan yang betul. Letakkan darjat semua.

Haziq: well, tak semua situasi aku buat macam tu. Paling ketara aku buat bila aku nak post sesuatu dekat facebook atau instagram je. Sebab sekarang ni terlalu banyak bahasa pelik-pelik yang orang guna. Dan in fact, orang cina dan india malaysia sendiri tak paham apa orang melayu tulis dekat laman sosial. Dengan short form yang entah apa-apa. Kalau bercakap, tidak lah aku buat macam tu. Unless aku rasa nak debat apa dia cakap.

Adam: kau jangan debat apa perkataan aku guna lepas ni. Aku tumbuk muka kau nanti!

Haziq: ahaha, adam ni selalu kalah debat dengan aku sebelum ni.

Farid: Adam, aku Cuma boleh kesian dekat kau je.


Adam tampar bahu Ahmad sebelum tarik kerusi dan kata mahu balik.



***sambung lain citer...

Rumah Hantu

Diana: Haziq!!! Kau pergi tak rumah hantu tg2km?!!

Haziq: hishh, kau ni. Jangan laa jerit2. Kita dah laa kat kafe ni.

Adam: aku tak kenal kau.

Diana: alaa, sori laa. Aku cuma ‘excited’ pasal rumah hantu tu. Adam, jangan laa macam ni.

Adam: hah, kenapa dengan rumah hantu tu?

Haziq: ha’ah. Aku tak sempat nak lawat pon rumah hantu tu.

Diana: takde laa. Rumah hantu tg2km ni lain daripada rumah hantu kolej lain yang aku pernah pergi.

Haziq: apa yang lainnya?

Diana: first of all, rumah hantu ni sangat gelap. Sangat-sangat gelap. Dengan kain hitam yang dia letak, waktu malam, dan dia Cuma bagi lampu suluh yang dia dah tutup dengan kertas warna supaya lagi samar-samar cahaya dia. At least kalau rumah hantu lain, ada laa jugak lampu tepi bagi kita nampak jalan dia.

Adam: laa, kiranya nak kata ko takut sebab gelap sangat laa ni? Ok laa, at least takde laa ko nampak muka hantu tu kan?

Diana: ehh tak. Lagi seram ada laa. Awal-awal lagi zombi dah muncul. Kemudian tiba-tiba bunyi “GTAAANGG, GTAAANGG”. Mahu tak menjerit aku dibuatnya.

Haziq: ahahah... owwhh, patut laa ‘excited’ semacam ceritanya. Apa lagi yang ada kat rumah hantu tu?

Diana: yang tadi tu baru laluan permulaan. Tu pon ramai dah aku dengar perempuan jerit waktu aku tunggu giliran aku. Waktu tunggu tu memang dah berdebar gile2 laa kan. Lepas laluan permulaan tu, kena masuk bilik. Gelap gila! Bilik tu dia buat macam maze, sangat2 memeningkan. Saje jee diorang suruh masuk lorong salah sebab ada satu hantu ni nak jerit kat kitorang. Dah laa lampu samar-samar, once dia jerit kat  kitorang memang kitorang jerit bagai nak rak laa.

Adam: bukan rumah hantu dekat KDO atau KUO sebelum ni pon main jerit2 jugak ke?

Diana: iye, memang laa. Tapi yang tu ada cahaya so kita boleh get ready kalau2 nampak bayangan hantu tu. Ini gelap, kau paham tak? Dah suluh pon susah nak nampak.

Adam: ohh, lepas ni boleh laa kalau-kalau nak takutkan Diana dalam gelap, Haziq...

Haziq: ahahah, boleh jee. Nak-nak time birthday dia nanti kan.

Diana: eiyy!!! Jangan laaa korang ni!! Anywa, hantu yang kat dalam lorong salah tu suruh kitorang keluar. Bile kitorang keluar, dia jerit pulak kat tingkap yang diorang buat tu. At that time, aku macam boleh agak dah tapi dia jerit kuat sangat. So berlari jugak laa. Lepas tu haa!!! Yang ni paling aku tak boleh sekali. Lorong yang kitorg lalu lepas hantu yang jerit kat tingkap tu memang nampak lorong mati jugak. Kat situ bersambung pulak ada seekor hantu yang mengilai bagai nak gila! Memang takut gila! Dia duduk je dalam kotak yang ada kat situ. Lepas dia mengilai tu dia ajak main pulak. Kalau boleh aku nak lepuk aje muka dia.

Adam: ahahah, dia ajak main apa jee?

Diana: dia sebenarnya nak suruh masuk terowong yang diorang buat. Besar jugak laa terowong tu, tapi dalam takut campur gelap tu, memang tak nampak terowong tu. Kawan aku ajak aku keluar. Aku kata sabar dulu. Hantu kat kotak tu, dengan make-up dia dah macam joker batman, rambut palsu putih, macam orang gila dah aku tengok. Tapi aku respek dia sebab dia buat suara yang kecik gile dan memang menyeramkan. Lagi kecik dari suara annabell.

Haziq: annabell?? Ahaha, macam2 laa kau ni. Kau keluar tak lepas tu?

Diana: hantu tu suruh kitorang jerit letup kalau nak keluar. Then sorang ajk rumah hantu tanya kitorang nak teruskan atau tak. Kalau nak balik, kena jerit letup. Tapi aku ajak jugak kawan aku teruskan walaupon dia takut. Jahat tak aku?

Adam: hehh, dia ingat boleh jadi heroin kat kawan dia tu, Haziq?

Diana: bukan laa. Anyway, kitorang masuk terowong tu then ada sorang hantu ni dengan rambut panjang gile dah macam pontianak lalu2 depan terowong tu. Mau tak menjerit lagi kuat kawan aku. Dalam terowong tu jugak ada bunyi ketuk-ketuk nak menakutkan pengunjung. Dengan aku-aku sekali menjerit bagai nak gila. Lepas je terowong tu, ada macam makcik yang sedih anak dia mati kat kubur and kemudian ada anak patung annabell tergantung kat atas. Time tu terkejut jugak laa. Lepas tu ingat kan dah habis macam tu je...

Haziq: ada lagi??

Diana: suddenly ada katil yang bergerak, atas dia ada orang yang diselimutkan. Budak tu gegarkan katil tu sambil jerit gelak2. Kau dapat bayangkan? Daripada sunyi ingatkan dah habis, tiba-tiba katil tu bergegar dan bergerak-gerak. Kawan aku pon apa lagi, dia tarik tangan aku keluar pintu. Then ada pulak pocong yang berdiri kat pintu tu. Menjerit nak mati kitorang berdua!!! Ahahah, memang puas gila laa rasa walaupon pening-pening dalam rumah hantu tu.

Haziq: seriously? Ehh, ni rasa nak pergi malam ni...

Adam: kau nak tau satu perkara tak Diana?

Diana: apa dia?

Adam: aku laa salah sorang hantu kat situ...

Diana: ADAAAMMM!!!! Tak bagitau aku pon! Sampai hati... kau jadi hantu apa??

Adam: rahsia. Ahahaha!!!

Diana terus pukul Adam supaya dia bagitau dia jadi hantu apa tapi Adam terus berahsia.




***sambung lain citer...